بررسی فرهنگ و روانشناسی در ترجمه تخصصی

ترجمه تخصصی؛ فرهنگ در ترجمه

همواره راجع به این که چگونه ما بزرگترها به فرهنگ کودکان می نگریم و ابهاماتی وجود دارد. آیا باید آن را فرهنگی بپنداریم که توسط کودکان خلق شده است؟ یا اینکه فرهنگی است که توسط بزرگترها برای کودکان به وجود آمده است؟ یا هردوی این موارد؟ اگر هر دوی آنها امکان پذیر است چگونه باید با کودکان همکاری کرد؟ چطور باید با آنها حرف زد؟ به نظر می رسد که بدترین مانع برای برقراری ارتباط بین کودکان و بزرگسالان توانایی و تسلطی است که بزرگترها روی بچه های خود دارند. آیا واقعاً برای ماجالب است که بدانیم کودکانمان چه کار می خواهند بکنند، چه ببینند و بشنوند؟ آیا اگر فرصتش ایجاد شود، ما به اینکه کودکان خودشان قادر به تصمیم گیری هستند معتقد می شویم؟ و چه زمانی پرورش و حفاظت از کودکان و همینطور سانسور کردن عقاید و تفکرات آغاز می شود. اگر می خواهیم آگاهی عمیق تری نسبت به کودکان و فرهنگ آنها به دست بیاوریم این سؤالات از اهمیت بیشتری برخوردار می شوند . می توانیم به این گونه سؤالات به طور کمی – کلی و مورد به مورد جواب دهیم. برای نمونه وقتی که برای کودکان ترجمه می کنیم.
هنگامی که برای کودکان می نویسیم و ترجمه می کنیم و یا تحقیقاتی در مورد کودکان و فرهنگشان انجام می دهیم نیاز است که کودک را در خودمان بیابیم (خاطرات کودکی خودمان ) و همینطور تصورمان از کودکی . چون از طریق تصاویر کودکی مان است که می توانیم کودکان را ببینیم. برای اینکه به چنین درکی برسیم نیاز است که پرسشهای مختلفی را از خود بکنیم. دوران کودکی چیست؟ کودکان چطور می اندیشند؟ چه نوع تواناییهایی دارند؟ ممکن است متخصصان در این زمینه چیزی برای گفتن به ما داشته باشند. روانشناس کودک در مورد مسائلی چون کودکی و بزرگسالی، سانسور عقاید یا کارناوالیسم در فرهنگ کودک چه نوع دیدی دارد.

ترجمه تخصصی؛ روانشناسی در ترجمه

ترجمه تخصصی علاوه بر نیاز به دانستن زبانی دیگر، به دانش در زمینه مورد ترجمه نیازمند است. در زیر مطالبی می خوانیم که برای ما بازگو می کند چرا رشته روانشناسی را با ترجمه مرتبط است.
کودک خودبین و اجتماعی
گفت: سلام تافل، که جواب داد: این چه کسی می¬تواند باشد؟
به خاطر این که اولین بار است که کسی در زندگی به من توجه می کند!
دوست دارم با تو گپی بزنم باور کن که راست می گویم،
اما اگر بایستم و با تو صحبت کنم چه کسی میفل را دلداری می دهد .
تاو جانسون

ترجمه می تواند به عنوان یک نوع ارتباط تعریف شود. مخصوصاً این که ترجمه برای کودکان می تواند به عنوان یک نوع ارتباط بین بچه ها و بزرگترها تعریف شود همانگونه که بیشتر بزرگترها هستند که کتابهایی را برای کودکان ترجمه می کنند. با وجود این بچه های کوچک اغلب غیر اجتماعی و ناتوان برای برقراری ارتباط در نظر گرفته می شوند.
نظریه ی کودک خود پسند و خود بین به طور عمده بر اساس تحقیقی است که توسط جین پیگت(Jean Piaget) ، روانشناس، زیست شناس و فیلسوف سوئیسی صورت گرفته است. او ادعا می کند که کودکان تنها خودبین نیستند بلکه زمانی که متولد می شوند حتی خیالاتی هم هستند. بسیاری از روانکاوهای کودک همچنین دیدگاهی را دارند. اما چنین مفهومی انتقاد کنندگانی را هم دارد. پیگت که فکر و تصور (خیالات) مستقیم و غیر مستقیم را این چنین دوقطبی می کند:
تصور مستقیم به صورت خودآگاه است. به عنوان مثال هدفی را که در حال حاضر در ذهن متفکر است دنبال می کند. این نوع تصور هوشمند می باشد که این بدان معناست که با واقعیت مطابقت دارد و تلاش می کند که بر آن تأثیر بگذارد. درست و غلط بودن را تصدیق می کند (حقیقت استدلالی و تجربه ای) و می توان از طریق زبان با آن ارتباط برقرار کرد.

تصور خیالی و توهمی ناخودآگاه است که این بدان معناست که هدفی را که دنبال می کند و همینطور مشکلاتی که برای حل کردنشان تلاش می کند در ضمیر خودآگاه حاضر نیستند و با واقعیت مطابقت ندارد. اما یک دنیای رؤیایی از تصورات و خیالات به وجود می آورد. تمایلی بر تصدیق حقیقت ندارد اما نیازها را برطرف می کند و به عنوان مثال از طریق زبانی نمی توانند ارتباط برقرار کند.

حتی این مسأله درک پیگت از تصور به اصطلاح قابل مشاهده را منعکس می کند: تصور ذهنی و درونی منحصر به فرد است و نمی تواند ارتباط برقرار کند. اگر هم آزمایش پیگت در مورد جنبه های متفاوت در فکر کودکان به صورت تحلیلی و با دقت انجام شده باشد. لِو ویگوتسکی(Lev Vygotsky) در ابتدا درباره دیدگاه های او نسبت به تفکر کودکان به عنوان خیال و توهم، انتقاد می کند و بعدها به عنوان واقعیت آن را در مورد انتقاد قرار می دهد. بر اساس نظر ویگوتکی، یکی از بنیان های تفکر پیگت، این است که خیال و تصور گرایی شکل اولیه و اصلی تفکر است. در حالی که منطق نسبتاً دیر بروز می کند. اندیشه ی خودبینانه به عنوان یک واسطه و میانجی بین این دو در نظر گرفته می شود.
از دیدگاه او اندیشه اجتماعی شده ی کودک در سنین 7 تا 8 سالگی شکل می گیرد که دوباره فرض بر این است که کودکان بالای این سنین خودبین و قابل وفق دادن هستند. و این که خودبینی حتی در سالهای بعد هم ممکن است خود در تصور و تفکر اجتماعی شده خود را نشان دهد. براساس گفته های پیگت اندیشه ی خودبینانه به هر حال لازم و مفید هم نیست. از این دیدگاه، صحبت کردن با خودش برای رضایت خودش، هیچ تأثیری بر فعالیت های کودک ندارد در حالی که پیگت ادعا می کند که سخن خودبینانه و خود محور قبل از اینکه کودک به سن مدرسه برسد ناپدید می شود.

مطالب ما با هدف آگاهی بخشی عمومی درباره ترجمه را در سایت رسمی تیم بترجم دنبال کنید و می توانید برای پاسخ به سوالات خود در زمینه ثبت سفارش ترجمه از پشتیبانی آنلاین یا ارسال تیکت استفاده کنید.